Recenzja Assassin's Creed Mirage

Nasz werdykt

Assassin's Creed Mirage nie jest triumfalnym powrotem do chwały, na jaki liczyłem, ale jest dobrym pierwszym ciosem.

Game Geek HUB cię wspieraNasz doświadczony zespół poświęca wiele godzin na każdą recenzję, aby naprawdę dotrzeć do sedna tego, co dla Ciebie najważniejsze. Dowiedz się więcej o tym, jak oceniamy gry i sprzęt.

Co to jest? Powrót do bardziej tajemniczych czasów Assassin's Creed.
Data wydania 5 października 2023 r
Spodziewaj się zapłaty 50 dolarów/35 funtów
Deweloper Ubisoftu Bordeaux
Wydawca Ubisoftu
Recenzja w dniu GeForce RTX 2080 SUPER, i9-9900KS, 32 GB RAM
Pokład parowy Nieobsługiwane
Połączyć Oficjalna strona

Nie często zdarza się, że wysokobudżetowa gra wideo sprawia wrażenie, jakby została stworzona według moich dokładnych życzeń, a jednak Assassin's Creed Mirage istnieje. To, co kiedyś miało być rozszerzeniem do Assassin's Creed: Valhalla, stało się samodzielnym powrotem do najlepszej części serii, w której ceniono stylowe zabójstwa, swobodę ruchu i skradanie się, a nie dzienniki zadań i wyniki wyposażenia. Duchowo jest to strzał w dziesiątkę.

To najczystsza gra typu stealth, jaką Ubisoft stworzył w ciągu 15 lat AC, pełna dachów, tyrolek i puszystych wozów z sianem w jednym z najpiękniejszych miast, jakie kiedykolwiek stworzono w grze wideo. Kiedy siedzę na półce, studiując trasy strażników, w myślach notując kryjówki lub planując ryzykowną wspinaczkę, Mirage czuje się jak Ubi na szczycie swojej gry. Szkoda zatem, że płynny sandbox typu stealth jest ciągnięty w dół przez wszystkie złe rzeczy, które odziedziczyło po ostatnich sześciu latach gier RPG AC – spamerską walkę, płynne poruszanie się postaci i parkour, który nigdy nie płynie tak dobrze, jak powinien.

Tak bardzo chcę powrotu klasycznego Assassin's Creed tak jak myślałem, że może być , ale w pełnej 20-godzinnej dawce Mirage jest raczej odskocznią.

(Zdjęcie: Ubisoft)

Czyste zabójstwo

Mirage musiał być interesującym pierwszym głównym projektem dla Ubisoft Bordeaux – młodego studia założonego w 2017 roku, które do czasu Mirage pomagało jedynie przy większych grach AC i tworzyło DLC Valhalla. Próbuję rozwikłać, co dokładnie oznacza „klasyczny” w serii, która tak bardzo zmienia się z gry na grę. Dla niektórych klasyczne AC oznacza erę Ezio, gdzie skradanie się było zawsze niezwykle opcjonalne, a zabijanie łańcuchowe 15 strażników było łatwe i przyjemne. Dla innych klasyczne AC to dowodzenie statkiem pirackim, kupowanie witryn sklepowych lub rekrutowanie zabójców do bractwa.

Każda misja to mała piaskownica z wieloma trasami i strażnikami, których można wyeliminować, ominąć lub po prostu ominąć dzięki przemyślanemu skradaniu się.

Na swoją gwiazdę północną Bordeaux wybrało pierwszą grę Assassin's Creed, przełomową grę, która była wyjątkowa w 2007 roku, ale zawierała uproszczone skradanie i powtarzalne misje. Mirage cofa zegar o kilkaset lat przed czasami Altaïra, aby opowiedzieć historię pochodzenia Basima Ibn Ishaqa, głównej postaci z Walhalli, która zdobyła swoje pasy, polując na Zakon Starożytnych (przedkrucjatowa nazwa templariuszy) w IX wieku Bagdad.

Genialność Mirage polega na tym, że łączy oryginalną wizję społecznościowego ukrywania się Ubi Montreal z nowoczesną interpretacją dobrego poziomu ukrywania się: każda misja to mała piaskownica z wieloma trasami i strażnikami, których można wyeliminować, ominąć lub po prostu ominąć z przemyślanym skradaniem się. Dzięki dodatkowej premii w postaci orła, który pozwala Basimowi badać z nieba ograniczone obszary, bycie podstępnym w grze AC nigdy nie było tak zabawne.

Pomaga to w tym, że torba z narzędziami Mirage to nie tylko karuzela z różnymi sposobami zabijania ludzi — Basim ma przy sobie strzałki usypiające, nieśmiercionośne pułapki, urządzenia generujące hałas, bomby dymne i kilka noży do rzucania, gdy jesteś ty lub oni. Kiedy nadchodzi czas zabijania, Basim pozwala przemówić swojemu ukrytemu ostrzu, co według mnie jest odświeżającym ograniczeniem, które zachęca do uczciwego przekradnięcia się przez starą serię koncepcji skradania się, która zwykle sprowadzała się do „strzelania do każdego napotkanego strażnika” broń lub kuszę, zanim cię zobaczą.

(Zdjęcie: Ubisoft)

Jestem wielkim fanem usprawnionych gadżetów Mirage. Każda z nich służy innemu celowi i może się przydać w momentach decydujących o ukryciu się, ale szczególnie podobają mi się strzałki usypiające. Wysłanie strażnika do Snoozeville jest o wiele lepsze niż wbicie mu noża w głowę, ponieważ strażnik, który odkrywa zwłoki, przechodzi w stan najwyższej gotowości, podczas gdy śpiący strażnik po prostu się budzi i wraca na swoją normalną trasę.

„Wysoki poziom czujności” jest często niedostateczną karą za niechlujstwo w grach typu stealth, gdy sztuczna inteligencja po prostu udaje, że szuka cię nieco mocniej niż wcześniej, ale straże Mirage naprawdę podnoszą poprzeczkę. Zaalarmowani strażnicy chodzą nieprzewidywalnymi trasami, sprawdzają kryjówki, które zwykle ignorowali, a nawet uczą się, jak patrzeć w górę.

W przypadku największych zabójstw fabularnych Mirage Bordeaux dokłada wszelkich starań, realizując misje „czarnej skrzynki”, które oferują kilka różnych ramp do czyszczenia, filmowe zabójstwa podobne do „historii misji” Hitmana. Misje te odbywają się w znacznie większych lokalizacjach niż reszta gry i zazwyczaj wymagają od Basima zaprojektowania społecznego spotkania z celem lub, w kilku przypadkach, założenia przebrania. Czasami te momenty były dla mnie trochę zbyt trudne, ale korzyści są fajne. Czarne skrzynki nie są tak wspaniałe i skomplikowane, żebym kiedykolwiek miał ochotę je odtworzyć, ale jeśli kiedykolwiek zacznę drugą grę, byłbym ciekawy, jak inaczej mogą się rozegrać.

Mirage w sprytny sposób zmienia także ofertę serii w zakresie ukrywania się w mediach społecznościowych: większość obiektów można opcjonalnie zinfiltrować, wtapiając się w tłum konkubin lub osobistą eskortę kupców. Silnie strzeżoną bramę frontową można oczyścić zatrudniając najemników lub rzucając monetę pobliskiemu muzykowi. W starych grach rozwiązania społecznościowe kosztują tylko trochę waluty w grze, ale w Mirage ich usługi kosztują unikalne monety, które można zdobyć jedynie wykonując poboczne kontrakty dla odpowiedniej frakcji (kupcy, uczeni, najemnicy) lub kradnąc kieszonkowce, Jeśli masz szczęście.

Bardziej niż kiedykolwiek w ciągu 15 lat istnienia tej serii czuję się jak prawdziwy zabójca w Mirage, a nie gladiator.

(Zdjęcie: Ubisoft)

Uderz się w to

Nigdzie nie jest to bardziej prawdziwe niż wtedy, gdy stealth w końcu się załamuje. Walka Mirage to dziwna rekonstrukcja klasycznej serii walki na miecze – uzupełniona o kontratak, który pozwala Basimowi natychmiast wykończyć strażników po udanym parowaniu – z tym samym podstawowym klimatem bzdurnych walk grupowych w Walhalli. Jest funkcjonalny, ale też bardzo brzydki. Wrogowie nie reagują na piekące ciosy, animacje niezdarnie znoszą się między sobą, a postacie świecą głupio, gdy atakują. To wszystko decyzje projektowe, które rozpoczęły się od Origins w 2017 roku i nadal uważam, że jest to najgorsza część współczesnego Assassin’s Creed. Wziąłbym to głupie morderstwo łańcuchowe Bractwa, które wyglądało świetnie, ale w zasadzie grało samo w sobie.

Nie ma to jednak tak dużego znaczenia, jak można by się spodziewać, że walka jest do niczego, ponieważ spędziłem na niej bardzo mało czasu. Basim jest szklaną armatą i ginie po kilku trafieniach, więc zazwyczaj postępuję zgodnie z radami wyświetlanymi na ekranie ładowania i uciekam, jeśli otoczy mnie więcej niż trzech strażników, lub pozwalam im mnie zabić i uzyskać powtórkę z hojnego punktu kontrolnego . Kontrazabójstwo pomogło skrócić większość moich walk i doceniam to, że przełamanie ukrywania się z kilkoma strażnikami w odizolowanym pomieszczeniu nie zdewastuje mojej przykrywki gdziekolwiek indziej (co kiedyś doprowadzało mnie do wspinania się po ścianie).

(Zdjęcie: Ubisoft)

Parkour doświadczył podobnie niezręcznego przejścia z silnika Valhalla. To wspaniale, że nie można już po prostu Zeldą wspiąć się po dowolnej płaskiej powierzchni, a Bordeaux uchwyciło kilka nowych, pięknych animacji parkour, dzięki którym Mirage wygląda jak stare gry. Ale tak nie jest czuć jak stare gry.

Basim często jąka się na krawędzi, zamiast skoczyć tam, gdzie najwyraźniej chcesz, aby poszedł, i skacze nienaturalnie wysoko po ścianach w sposób, który jest szybki, ale często eliminuje potrzebę zastanawiania się, dokąd się wspinasz. Niektóre budynki są od siebie oddalone na tyle, że Basim nie może między nimi przeskoczyć, nawet jeśli wygląda na to, że może, co wpycha w ziemię zbyt wiele kul armatnich. Po prostu nie masz tak dużej kontroli, jak za dawnych, dobrych czasów — skoki w bok z biegania po ścianie odeszły w niepamięć, a Bordeaux zdecydowało się nie przywracać inteligentnego przycisku „parkour down” w Unity, który zapewniał graczom bardzo potrzebny wkład w automatyczny freerunning.

W Mirage znajduje się przycisk „zejdź w dół”, ale działa on tylko wtedy, gdy stoisz zupełnie nieruchomo i chcesz zawisnąć na półce. Dzieli ten sam przycisk z trybem skradania się, co prowadziło do ciągłych niezamierzonych kucań i więcej niż kilku wulgarnych słów rzucanych na mój monitor.

(Zdjęcie: Ubisoft)

Okrągłe miasto

Nigdy nie grałem w wysokobudżetową grę z otwartym światem, która byłaby tak zakochana w miejscu, które przedstawia.

Ratunkiem w parkour Mirage jest sam Bagdad, który jest tak niezmiennie wspaniały i żywy, że nie miałem nic przeciwko wypadowi na ulice. Fasady budynków są bogato udekorowane kwiatami, obywatele prowadzą całe rozmowy, gdy kupujesz ulepszenia i stroje do broni (głównie po arabsku, nawet jeśli grasz po angielsku), a rynki są wyłożone absurdalnie ładnymi dywanikami, którymi zazdrośnie chcę upiększyć moje nudne biuro .

Nigdy nie grałem w wysokobudżetową grę z otwartym światem, która tak bardzo byłaby zakochana w miejscu, które przedstawia, a największą wizytówką tej miłości Mirage jest kodeks „Historia Bagdadu”: encyklopedia zawierająca dziesiątki kolekcjonerskich fragmentów historii obejmujących region gospodarkę, rządy i wkład w kulturę. Kodeks jest zaskakująco szczegółowy, a najlepszym akcentem są dołączone zdjęcia rzeczywistych artefaktów (ceramiki, wag, bielizny, dzieł sztuki) z tamtych czasów, które zawierają nawet informację o muzeum, gdzie można je zobaczyć na własne oczy.

Konserwatywnie spędziłem jedną czwartą swojego czasu na grze, szukając i pożerając każdy wpis do kodeksu, jaki udało mi się znaleźć. Imponujący wyczyn Bordeaux, dokonany przez kogoś, kto regularnie musiał walczyć ze snem na lekcjach historii. Nie spodziewałem się, że zagram w Mirage i wyjdę z gry, myśląc o tym, jak to było kiedyś odwiedzać stragany i sprawdzać, czy sprzedawcy nie obciążają wagi, aby oszukać klientów.

(Zdjęcie: Ubisoft)

Szczerze mówiąc, żałuję, że Mirage nie był tak samo zainteresowany swoją oryginalną historią, jak okresem, w którym się rozgrywa. Godziny otwarcia dobrze przedstawiają Basima i ustalają główną tajemnicę wokół przerażającego dżina nawiedzającego jego sny (i być może Animusa), ale ten wątek szybko zostaje odsunięty na bok, gdy zostaniesz wypuszczony w Bagdadzie. Trzon historii Mirage to garść niepowiązanych ze sobą śledztw w sprawie każdego członka Zakonu, na którego polujesz. Po prostu nie przejmowałem się ledwo istniejącą fabułą Mirage aż do jej zakończenia, które było krótkie, nieistotne i bardzo zagmatwane, jeśli nie ukończyłeś Walhalli.

To dziwne, jak blisko historia tej gry jest powiązana z inną, niepowiązaną grą. Zasadniczo musisz zagrać w Valhallę (lub obejrzeć objaśnienie), aby zrozumieć, na czym polega cała sprawa Basima — innymi słowy, rozgrywa się ona jak rozszerzenie, a nie coś zupełnie innego. Assassin's Creed słynie ze złych zakończeń, ale to jest na pierwszym miejscu.

dogmat smoków

Nie ma czasu na marnowanie

Zgodnie z obietnicą, przejście gry w Mirage zajmie około 20-25 godzin. Nawet mając jasne wspomnienie, kiedy 25-godzinna gra była uważana za długą, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Mirage jest trochę krótki. Bez wątpienia dekada gier z otwartym światem w pogoni za 100-godzinnymi szczytami Skyrima i Wiedźmina 3 przeprogramowała mój mózg, ale prawdą jest również, że mapa Mirage jest trochę rzadka w porównaniu do jej wielkości: jeśli nie skupiasz się na historii misji lub kontraktu (które są po prostu krótszymi misjami fabularnymi), w przestrzeniach pomiędzy nimi nie ma wiele do zrobienia poza otwieraniem skrzyń, odblokowywaniem wpisów do Kodeksu i kieszonkowymi przedmiotami kolekcjonerskimi.

(Zdjęcie: Ubisoft)

O wiele bardziej sensowne jest, dlaczego Ubi zdecydowało się wycenić Mirage na 50 dolarów. Podoba mi się to, że jest to skupiona przygoda i myślę, że wynikająca z niej niechęć do wzdęcia otwartego świata jest zamierzonym posunięciem mającym na celu oddzielenie jej od gier RPG, ale przyznaję, że właściwie brakuje mi części tego wzdęcia, choćby dlatego, że AC robiło to całkiem nieźle Dobrze.

Kupowanie nieruchomości, zbieranie piór i zarządzanie bractwem zabójców były prostymi, zabawnymi odskoczniami od głównej historii, które dodały tekstury terenom Ezio, a szanty morskie Czarnej Flagi to wciąż jedne z najlepszych przedmiotów kolekcjonerskich, jakie kiedykolwiek wymyślono. Chciałem więcej wymówek, aby dalej grać jako Basim i przeczesywać każdy centymetr Bagdadu.

Mirage staje się tak bliski doskonałości, że jest to denerwujące, ale także zachęcające. Może nie jest to całkowity powrót do formy, jaki sobie wyobrażałem, ale to najlepsza gra typu stealth, jaka kiedykolwiek nosiła nazwę Assassin's Creed, i mam nadzieję, że Ubisoft uzna tę nową „klasyczną” gałąź AC za coś, na czym można budować. Bardzo chciałbym zobaczyć, co Bordeaux może zrobić z kolejnym atakiem nietoperza – i mam nadzieję, że będzie więcej czasu na rozwój parkour, zbudowanie kolejnego wspaniałego miasta i może przemyślenie wszystkiego na nowo na temat walki.

Po raz pierwszy od dekady jestem podekscytowany Assassin's Creed i czuję się dobrze.

Assassin's Creed Mirage nie jest triumfalnym powrotem do chwały, na jaki liczyłem, ale jest dobrym pierwszym ciosem.